Spending the summer along the waterline and on the water, you are almost obliged to change down life.

YOU LOOK AT THAT WATER AND YOU THINK: I CAN LEARN SOMETHING OF IT.

Indeed, water always chooses the way of least resistance, it dares to change course, its way from source to estuary never is the shortest, but the most fluent, it’s not in a hurry, but it reaches its destination, eventually.

Not a bad philosophy to adopt as your outlook on life, isn’t it?

Met een zomer aan & op het water word je haast verplicht even in een andere, lagere versnelling te gaan leven.

JE KIJKT NAAR DAT WATER EN DENKT: DAAR VALT BEST WAT VAN TE LEREN.

Want water kiest altijd de weg van de minste weerstand, het durft al eens zijn loop te verleggen, zijn weg van bron naar bestemming is nooit de kortste maar wel de meest vloeiende, het heeft geen haast, maar het komt er wel, uiteindelijk.

Geen slechte manier om ook in ’t leven te staan, toch ?

The humiliation of failure is less perverse than the frustration of not having tried.

L’humiliation de l’échec est moins perverse que la frustration de ne pas essayer